narzeczona-zmarego

...moja siostra prosiła, bym napisała...zmarła kilka dni temu - 17 lutego, w swoje własne urodziny... Nie umiałam jej powstrzymać, nie obwiniajcie mnie...przepraszam... zmarła z powodu urazów głowy i ran, zadanych przez siebie, nożem. pozdrawiam wszystkich i dziękuję, że z nią byliście...dziękuję w jej imieniu...

Dagmara xxx - ur. 17.02.1982r. zm. 17.02.2004r.

niech Marek weźmie ją w ramiona, i już nigdy nie opuści...i Niech Bóg Nad Nimi Czuwa! 

...nawet nie umiem się zabić...musieli mnie uratować, i po co?! oni, żyją szczęśliwi, nie czują tego co ja... Może przesadzam, ale nie umiem inaczej ..., pomyśleć, taka głupia sprawa...jeden krawężnik i życie człowieka kończy się w najpiękniejszym momencie... Ogólnie mogę opisać mój pobyt w szpitalu - jakby wsadzili mnie do psychiatryka. Codziennie przychodziła jakaś p. psycholog, a ja już nie mogłam słuchać ich bredni. Teraz chcę tylko jednego, i nawet gdyby mieli mnie 10 razy ratować, to i tak to zrobię... właściwie mogę nawet teraz, pusty dom, ja i jakieś ostre narzędzia. To się wyda maniakalne, ale Ci którzy stracili najukochańszą osobę w życiu wiedzą co czuję, co myślę, czego chce...Ok kończę, nie mam ochoty myśleć, będę leżała w ciemności i rozmawiala z nim...

...najgorsza rzecz w życiu. Widzę tyle życia, tyle szczęścia...Dlaczego Ciebie to minęło?! Stałam wczoraj całą noc przy Twym grobie, nie umiem zapomnieć, nie umiem się odłączyć od Ciebie...serce coraz gorzej to znosi...czekam na Śmierć-panią mroku, lecz nie przychodzi....

WIDZISZ MNIE?! POMÓŻ MI!! CHCĘ ZNÓW BYĆ Z TOBĄ!!

dziwna nazwa jak na bloga....wiem....ale jest to prawda....Mam 21 lat i niby całe życie przede mną...lecz!ono się skończyło...skończyło się z 25.11.2003

Dzień zwykły, niby wspaniały...Z Markiem mieliśmy jechać do kościoła aby wyznaczyć datę...ślubu. Wszystko było dokładnie zaplanowane, po pysznym i miłym śniadanku przebrałam się i wyszłam z domu. Marek wyciągnał motor...Minęło może 10 min. jazdy i nagle rozpadało się. Jednak my nie straciliśmy humoru...Warunki się psuły...ale my wciąż jechaliśmy. I wtedy...jakiś van wyjechał na ok.120 km/h...nie zdążyliśmy zahamować...siła wybiła nas w górę...poczułam tylko udeżenie w ziemię, to wszystko. Uniosłam głowę i poprzez spływającą krew spojrzałam na Niego...leżał bezwładnie z głową przy krawężniku....nie wierzyłam w to co się stało....nie umiałam myśleć w tamtym momencie, totalna pustka....

Potem jak się okazało...miałam zwykłe otarcia, i on...również, lecz udeżenie o krawężnik okazało się śmiertelne....przepraszam nie mogę więcej pisać, nie umiem, to ponad moje siły....przepraszam........:(

Nie wiem, jak w takim stanie mogę pisać notkę...może robię to całkiem nieświadomie........powoli zaczynam powracać ... chciałam założyć bloga, ponieważ wiem, że to mi w pewnym sensie pomoże. przepraszam, narazie kończę...........

MARKU PROSZĘ, BąDŹ PrzY MniE... WciĄż CZekaM Na NiĄ, AlE OnA NiE ChCe PrZyJśĆ...